Het tekort aan sociale woningen is schrijnend. In 2017 stonden 135.500 kandidaat-huurders ingeschreven op de wachtlijst voor een sociale woning. Het sociaal woningpatrimonium bestond uit 154. 584 woningen. Het Netwerk tegen Armoede berekent dat er dus bijna een verdubbeling moet komen van het aantal sociale woningen om de wachtlijsten te kunnen wegwerken. Het Netwerk wijst er op dat in 2017 slechts 2168 nieuwe huurwoningen gerealiseerd of aangekocht werden. In West-Vlaanderen alleen al wachten 20.000 gezinnen gemiddeld bijna drie jaar op een sociale woning. Die gemiddeldes zeggen trouwens niet alles. In sommige steden durven de wachttijden op te lopen tot 10 jaar.

Noodgedwongen zoeken mensen met een laag inkomen dus een woning op de private huurmarkt, waar ze op te hoge huurprijzen botsen. In 2013 bedroeg de gemiddelde private huurprijs 562 euro. Bovendien is de prijsstijging in Vlaanderen tussen 2005 en 2013 het hoogst voor de onderste lagen van de private huurmarkt en de kleinere wooneenheden. Ze treft dus vooral de huishoudens uit de laagste inkomensgroep. Bijna een derde van de mensen met een armoederisico moet zich tevreden stellen met een woning van slechte kwaliteit. Dit heeft niet alleen gevolgen voor hun gezondheid, maar raakt ook aan hun gezinsleven.

Vanwege erbarmelijke woonomstandigheden kunnen ouders bijvoorbeeld aangesproken worden op hun bekwaamheid om hun gezin te onderhouden en hun kinderen op te voeden. Wat betekent het als diensten van ouders eisen dat ze een correcte huisvesting vinden als voorwaarde om hun geplaatste kinderen terug te krijgen, terwijl de ouders al jaren op een wachtlijst staan voor een sociale woning?

Het is voor mij dan ook zeer duidelijk : sociale huisvesting werkt de armoede tegen . Dat betekent iets helemaal anders dan een opvang zijn voor mensen in armoede. Sociaal wonen zorgt dat mensen niet in armoede geraken of er bovenuit kunnen geraken . Het is helemaal niet zo dat sociale woningen armoede aantrekt, integendeel ze verheffen mensen net uit de armoede. Het risico op armoede na de toewijzing van een sociale woning daalt met maar liefst 40%. Dat is logisch ook: een degelijk en betaalbaar dak boven je hoofd is geen bijkomstigheid maar eerder een noodzaak om je zelf te kunnen ontplooien en je kinderen kansen te geven in een gezonde en goede omgeving op te groeien. Arm zijn is geen terminale diagnose: je kunt er uit raken. Maar dan moeten we er ook in geloven en bereid zijn een minimum aan inspanningen te doen om te zorgen voor extra sociale woningen.