Als je jezelf in 3 woorden zou moeten voorstellen, welke zouden dat dan zijn?

Ik ben enthousiast, zeker voor nieuwe ideeën. Twijfelen is ook een goed woord, al is dat misschien wat verrassend. Ik durf ook zeggen dat ik geduldig ben. Al was ik dat vroeger helemaal niet…

Welke eigenschap van jou kennen maar weinig mensen?

Misschien is dat twijfelen wel een eigenschap die mensen minder in mij zien. Ik heb nogal de neiging zelfzeker over te komen. Als ik ergens een idee over heb, sta ik mijn mannetje en maak ik mijn punt. Toch twijfel ik soms: is dit het juiste standpunt, de goeie methode, de beste tactiek?

Ben je een dromer, een denker of een doener?

Ik denk dat ik een goeie combinatie van de drie ben. Je moet wel dromen om verder dan morgen over oplossingen te denken. Maar dromen zonder meteen ook te denken over de slaagkansen en de praktische kant, is niets voor mij. Tenslotte ben ik niet bang om zelf ook de handen uit de mouwen te steken. Dat maakt de combinatie van député voor de provincie en lokaal gemeenteraadslid zijn net zo boeiend. Op lokaal niveau kan je meer zélf doen. Binnen de provincie is de administratie rondom ons dan weer sterker uitgebouwd.
Ik ben wel wat pragmatischer geworden in mijn dromen. Ik denk dat de Jurgen van 20 jaar geleden wel eens nerveus zou worden van de Jurgen van vandaag. Mijn jongere ik zou de versie van vandaag aansporen om sneller door te doen. Maar ondertussen heb ik geleerd dat je niet alles kan forceren, dat je de mensen en de dingen soms tijd moet geven.

Wat wilde je worden toen je klein was? Wat is het uiteindelijk geworden?

Ik kan me niet herinneren dat ik er ooit van droomde om piloot of brandweerman te worden. Ik had wel een bijzondere band met mijn grootvader. Hij was gendarme, eerste wachtmeester bij de rijkswacht. Pépé Paul droomde ervan dat ik, als zijn oudste kleinzoon, officier zou worden bij de gendarmes. Och ja, waarom ook niet. Ik trok dus voor mijn hoger middelbaar naar de Cadettenschool en behaalde mijn universitair diploma aan de Koninklijke Militaire School. Een logisch, organisch traject. Ik heb er zeker mijn gevoel voor verantwoordelijkheid aan overgehouden. Ook het respect voor de commandostructuur en de eenheid van bevel. Dat klinkt streng, maar komt wel eens van pas bij eindeloze discussies. Ik leerde er ook organiseren. In tegenstelling tot wat velen misschien denken, heb ik er zeker ook veel moeten werken. Het was een uitdagende, toffe periode.

Wat motiveert jou? Geeft kracht/energie?

Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is een belangrijke factor. Uiteindelijk heb ik zowel van de partij als van de kiezer een opdracht gekregen. Een opdracht waarvan ik weet dat best wel wat mensen die ook zouden willen. Dan heb je dus de verantwoordelijkheid om dat goed te doen. Iedereen zal dat ‘goed doen’ wel anders invullen. Het is een vorm van rentmeesterschap: op een verantwoordelijke en duurzame manier omgaan met wat we kregen. Niet enkel vandaag en morgen maar ook op lange termijn.

Waar maak jij je het meeste zorgen over?

Over de quasi-onmogelijkheid van de politiek om klimaat en milieu echt top of mind te maken bij de mensen. Soms vraag ik me zelfs af of de politiek het eigenlijk zelf wel wíl. Ik snap niet dat het niet door iedereen ‘as such’ aanvaard wordt dat er een wezenlijk probleem is met de opwarming van de aarde én dat dat veroorzaakt wordt door menselijke activiteit… Zijn we finaal niet ongelofelijk veel tijd aan het verliezen? Vaak koppelen we het zoeken naar antwoorden aan betaalbaarheid. Maar overdrijven we daar soms niet wat in? Uiteraard zijn er nogal wat maatregelen die geld kosten. Als je particulier wil investeren in een warmtepomp en zonnepanelen bijvoorbeeld. Of bewust fossiele grondstoffen wil weren thuis. Maar deels heeft het ook te maken met keuzes maken. Misschien moet je dan inderdaad een iets bescheidener keuken of badkamer kopen. Of iets langer met dezelfde wagen blijven rijden. We spreken altijd over de terugverdientijd van zonnepanelen en warmtepompen. Maar ik heb nog nooit iemand horen vragen naar de terugverdientijd van zijn keuken of een nieuwe zetel…
Omdat we geen moeilijke keuzes durven maken, schuiven we problemen alsmaar voor ons uit. Hoelang houden we dit nog vol? Zal er niet plots een dag komen dat we voor onomkeerbare feiten zullen staan? Wat dan? Het is niet omdat we het niet alleen kunnen oplossen, dat we zelf geen deel van de oplossing kunnen zijn. Want als iedereen zo redeneert… Niemand kan het alleen. Maar dat is geen excuus om je eigen verantwoordelijkheid aan de kant te schuiven.

Als je alle tijd van de wereld had, wat zou je dan doen?

Ik weet niet of ik op vandaag tijd tekort heb of als ik andere dingen zou willen doen. Maar als ik echt alle tijd zou hebben, zou ik wel eens willen proberen of ik een comedyshow in elkaar zou kunnen steken. Een paar jaar geleden kon elke Poperingenaar in het kader van de Tiendaagse van de Geestelijke Gezondheidszorg een bucketlist opmaken en indienen. Eén van de activiteiten die daaruit voortkwam, was een comedy workshop. Ik had me daarvoor ingeschreven, maar uiteindelijk werd de workshop geannuleerd. Jammer, want ik had toch al een stukje concept in mijn hoofd. De manier waarop je als politicus benaderd wordt, de manier waarop vragen je soms gesteld worden, de situaties waarin je terechtkomt… Een eindeloze bron aan inspiratie!

Waar voel jij je thuis? Wat is je lievelingsplek?

Ik voel me relatief gemakkelijk ergens thuis. Ook in nieuwe omstandigheden ben ik snel op mijn gemak. Mijn verwachtingen liggen op dat vlak niet spectaculair hoog. Als er maar wat ruimte is om ook te lachen. De groep moet ook niet té groot zijn. Ik heb er geen probleem mee om een volle zaal toe te spreken, maar ik weet niet of iedereen daarom persé wil dat ik achteraf nog eens overal een hand ga schudden. Soms denk ik dat ik stoor als een groepje van vier gezellig samen iets zit te drinken. Op dat vlak ben ik misschien wat schuchter.

Voor wie zou je meteen alles laten vallen om te helpen?

Voor mijn kinderen, mijn vrouw, mijn ma en de dichte familie. Zelfs ook breder: mensen waarmee ik een goede band heb. Als één van hen me belt, zal ik altijd proberen te luisteren en bij te springen waar nodig.

Stel dat al je herinneringen gewist zouden worden, op één na. Welke zou je dan kiezen?

Ik heb heel veel toffe herinneringen, maar ik weet niet welke er echt bovenuit springt om echt nooit te willen vergeten. Ik ben niet de man van de grote extases. Ik ben ook helemaal niet nostalgisch. Mag ik een lijstje van 50 mooie herinneringen maken?

Wie is jouw persoonlijke held?

Het woord ‘held’ is overdreven, maar ik heb altijd heel veel respect gehad voor Johan Vande Lanotte. Ik kijk ook wel wat naar hem op. Hij was er toen ik zelf begon in de politiek. Ik heb veel van hem geleerd en ben best wel dankbaar voor de kansen die hij me gaf. Een paar jaar geleden schreef hij het boek ‘Machtspoliticus pur sang’. Na de boekvoorstelling signeerde hij mijn boek. Hij schreef: “Alles wat over mij gezegd wordt, kan zomaar ook over jou gezegd worden.” Een mooie, zeer persoonlijke boodschap.

Wat is jouw idee van geluk?

Geluk vind ik vooral een zwaar overroepen concept. Ik heb het gevoel dat veel mensen denken dat ze geluk enkel kunnen bereiken door een aaneenschakeling van extatische momenten. Terwijl hele gewone dingen toch even goed zijn? Ik vind het al een redelijke mate van gelukzaligheid als je ’s morgens opstaat en je de hele dag doorkomt zonder al te veel grote ergernissen of lichamelijke ongemakken. En dat dag na dag opnieuw. Psycholoog Paul Verhaeghe noemde het nastreven van geluk als het meest ultieme in het leven van een mens, één van de grootste dwalingen van de moderne tijd. Tegenslag, onchance, miserie en verdriet horen evengoed bij het leven als vreugde en plezier. Al ben ik misschien wel te veel een zondagskind om me iets bij echte miserie voor te stellen. Ik heb nog nooit honger gehad of heb het nog nooit koud gehad omdat we de energie niet konden betalen.

Ik kan me wel inbeelden dat mensen diep ongelukkig zijn. Wie met mentale of emotionele problemen worstelt… Dat is geen luxeprobleem hé. Van kanker aanvaardt iedereen dat dat een chemische reactie is in je lichaam die fout loopt met een ongewenste uitkomst. Met een mentale struggle is dat toch hetzelfde? In beide gevallen heeft de zieke er niet om gevraagd… Nu ik er zo over nadenk… Ik heb me wel al heel mijn leven gewaardeerd gevoeld door mensen rondom mij. Misschien is dat wel de definitie van geluk?

Wat is jouw favoriete motto?

Wat ik een wijze gedachte vind: “the trip is the journey.” Het is moeilijk om de essentie ervan echt goed te vertalen. Voor mij gaat het erom dat de bestemming op zich wel tof is, maar dat alles op weg ernaartoe eigenlijk het leven vormt. Al vergt dat wel een zekere flexibiliteit…