Als je jezelf in 3 woorden zou moeten voorstellen, welke zouden dat dan zijn?

Ik ben een zorgzame, geëngageerde levensgenieter.

Welke eigenschap van jou kennen maar weinig mensen?

Ik kan vrij goed verstoppen dat ik een nerveus type ben. Ik kom meestal rustig over, maar vanbinnen… Als kind had ik dat niet. Maar de combinatie van zoveel verschillende dingen zo graag doen én dat alles ook goed en volledig willen doen, zorgt voor wat druk.

Ben je een dromer, een denker of een doener?

Noem mij maar een dromer. Ik ga daarna vaak snel over naar het doen, vaak ook zonder denken. Je loopt wel eens met je kop tegen de muur, maar dan is het een kwestie van eruit te leren. Al bij al ging het ook nog niet over levensbepalende keuzes, tot nu toe heb ik nergens spijt van.

Wat wilde je worden toen je klein was? Wat is het uiteindelijk geworden?

Dat was duidelijk: ik wou prinses worden! Dat is niet gelukt, al voel ik me soms wel een prinses hoor. Ik werk als begeleidster bij minderjarigen in De Lovie, enkele jongeren in mijn leefgroep noemen me soms ‘Prinses Aarke’. Waarschijnlijk te danken aan de manier waarop ik zwaai als ik de trap naar beneden loop. Mijn droom is dus toch een beetje uitgekomen. 

Wat motiveert jou? Geeft kracht/energie?

Ik haal energie uit wat me rust brengt. Als ik ga paardrijden of duiken bijvoorbeeld. Die volle focus, nergens anders aan denken. Het is zalig om heel bewust in dat moment te zitten.

Waar maak jij je het meeste zorgen over?

Misschien wel over zelf ouder worden. Dat hangt voor mij samen met andere mensen moeten afgeven. Ik heb veel moeite om los te laten. Merken dat de vrienden van vroeger elk hun eigen weg gaan, dat familieleden ouder worden.. Ik besef zo hard dat we in een volgende fase van ons jonge leven gekomen zijn en er nog zo veel keuzes moeten worden gemaakt.

Als je alle tijd van de wereld had, wat zou je dan doen?

Ik zou waarschijnlijk heel veel reizen. Afrika ontdekken en me nog zoveel bewuster worden van de grote wereld waar we zo’n klein deel van uitmaken. Als je met je eigen ogen ziet hoeveel moeite sommige mensen moeten doen om aan drinkbaar water te geraken… Dan kan je het toch moeilijk verantwoorden dat je thuis de kraan zomaar zou laten openstaan?

Waar voel jij je thuis? Wat is je lievelingsplek?

Eerst en vooral gewoon thuis. De leefgroep waar ik werk is mijn tweede thuis. Onze jongeren zijn overdag naar school. Ik werk dus vaak ’s avonds en in de weekends, maar dat vind ik niet erg. Ik voel me daar echt goed omdat er een bepaalde warmte in de lucht hangt. Er is wederzijds respect tussen de jongeren en de begeleiders, op den duur ken je elkaar ook door en door.  Zeven jaar geleden startte ik in een leefgroep met volwassenen, wat ik ook supergraag deed. Maar ik kon er moeilijk mee overweg dat mensen uit onze leefgroep ouder werden en misschien zelfs op een dag zouden kunnen sterven. Zo’n afscheid lijkt mij persoonlijk erg lastig en ik werd me daar plots heel bewust van. Als ik nu een van mijn jongeren moet loslaten, is dat omdat die een volgende stap in zijn leven kan zetten. Onze jongere is klaar om verder door te groeien, te ontwikkelen en een eigen weg te zoeken. Het is dus een positief afscheid.

Voor wie zou je meteen alles laten vallen om te helpen?

Ik wil voor heel veel mensen bereikbaar zijn. Ik kan toch moeilijk weigeren om iemand te helpen? Wie in mijn hart zit, mag me dag en nacht bellen. Al kan ik niet beloven dat mijn geluid altijd aan staat.

Stel dat al je herinneringen gewist zouden worden, op één na. Welke zou je dan kiezen?

De herinnering aan de laatste reis met mijn papa wil ik niet kwijt. Ik was een jaar of 11, we gingen met de auto naar een huisje in de Ardennen. De hond was mee. Heel simpel allemaal, rustig ook. Een toer wandelen, de barbecue aansteken, pingpongen, door een rivier lopen… Omdat mijn papa er niet meer is, kan ik nooit nog zo’n nieuwe herinnering maken.

Wie is jouw persoonlijke held?

Dan kies ik ook nu voor mijn papaatje. Hij had zelf niet echt een gemakkelijk leven, maar stond er wel voor de mensen die hem nodig hadden. Hij was agent in Poperinge en vond het belangrijk dat alles hier goed verliep. Hij had naast het leven als agent gelukkig ook een andere kant waar het niet allemaal binnen de lijntjes moest zijn en hij ook gewoon genoot van het leven. Een normale, rustige flik. En vooral een goeie mens!

Wat is jouw idee van geluk?

Ik ben nú gewoonweg gelukkig. Ik ben gezond, kan alles doen wat ik graag doe én ben omringd door allerlei mooie mensen.

Wat is jouw favoriete motto?

Een beetje allesomvattend en wat cliché misschien: “Elke dag kan de laatste zijn…” Vandaar ook mijn engagement, ook in de lokale politiek straks, ik wil er telkens het beste van maken. “Samen vooruit” is eigenlijk ook wel een fijn motto. Ik merk dat ik het de laatste tijd vaak gebruik. Samen kom je toch verder? Niet iedereen in een groep moet over alles dezelfde mening hebben, maar als je alle koppen samen legt kom je vaak tot een mooie consensus. Niet alles moet zwart of wit zijn, met grijs geraak je er ook!